Vesöld, Öld alsnægtana.

Á hvern á að senda reikning alsnægtana á verkalýðin auðvita, er ekki nóg komið þið vesæla þjóð alltaf að láta hinn minna mátta borga reikningin getið þið stór bóndar og útgerðamenn ekki séð sóma ykkar. Kannski eru þið ölmusu menn á torgi manngæsku.

Athugasemdir

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 5.5.2015 kl. 20:55]

Minnimáttar eiga ekki að borga fyrir blekkingar fjölmiðla og annarra upplýsinga-valdastofnana. Fyrr á árum voru líklega bæði stórbændur og stórútgerðarmenn á sama óréttláta stórveldisplani, á Íslenskan mælikvarða.

En í dag eru bændur láglaunastétt, sem ekki fær raunvirði fyrir tilkostnaðarfóðrun, vélakostnað, olíu og ó-sjálfala afurðirnar, meðan útgerðarmenn þéna vel fyrir sjálfala fiskinn úr sjónum (fyrir utan olíuna á bátana, bátana sjálfa og veiðigræjurnar).

Sjálfala og ó-sjálfala?

Á þessu tvennu er stór munur, sem hámenntað fólk ætti að þekkja vel muninn á.

Hvergi í heiminum eru landbúnaðarvörur framleiddar án opinberra styrkja, vegna þess að það er ekki hægt að framleiða slíkar vörur í nægilegu magni án opinbers stuðnings. Í ESB-ríkjum er rekinn pensillín/hormóna-verksmiðjubúskapur, sem er studdur með 80-90 prósentum af aðildargjöldum ESB-ríkjanna.

Pensillín-ónæmi og skaðsemi þess "lyfjabjargvættar" nútímans, er stærsta ógn hins vestræna heims í dag.

Það ætti að skattskylda alla sem veiða fisk í landhelginni, í samræmi við aflaverðmæti, sem hefur verið landað. Veiðigjöld eru bara óréttlátur aukaskattur, sem bitnar líklega mest og verst á þeim minnstu í útgerðinni.

Sala og brask á alls kyns kerfisstýrðum ruglkvóta er í mínum augum óréttlætanleg miðstýringarbrenglun.

Allir ríkisbúar Íslands eiga frjálsan smábátarétt til að veiða og selja afla innan ríkisins.

Eða hvað finnst fólki eiginlega? Og á hverju byggir fólk sitt réttlætanlega upplýsta mat?

M.b.kv.